Op dit moment is Nederlandse schapenwol een restproduct dat bijna geen bestemming heeft. 1,5 miljoen kilo aan wol wordt jaarlijks verbrandt.

Ooit had Nederland een welvarende wolverwerkingsindustrie, maar nu is de vraag naar Nederlandse wol totaal verdwenen. Natuurlijke stoffen zijn de laatste jaren vervangen door synthetische – goedkope – stoffen. En de wollen kleding die we dragen komt uit het buitenland. Daar is wol en productie goedkoop. We willen graag veel kleding voor weinig. Hoe minder we betalen hoe meer kleding we kunnen kopen is de gedachten? Door de lage wolprijs die hierdoor ontstaan is, is de kwaliteit van onze Nederlandse wol achteruit gegaan. De schapen worden immers niet meer gehouden voor hun wol want er is geen afname, een vicieuze cirkel dus.

Waar komt de wol dan vandaan?

 We willen zachte wol wat niet kriebelt, hierdoor ontstond merinowol van de Merino schaap. De Merino schapen worden vooral gehouden in Australië. Vanwege minder regelgeving op gebied van dieren welzijn is het goedkoper om hier wol te produceren. Een merino schaap in Australie kan hierdoor wel 5 kilo wol hebben op zijn lijf, terwijl een Nederlandse schaap ongeveer 3 kilo wol heeft op zijn lijf. Goedkoop dus.

Het complete productie proces is, zoals veel ambacht processen, totaal verdwenen naar lage loon landen als; China, India, Pakistan etc. De arbeidslonen zijn hier namelijk laag. Hier wordt de wol van de Australische schapen verwerkt tot een product. Waarna het getransporteerd wordt naar Nederland om verkocht te worden.

Als je erover na denkt is het zo krom; onze wollen producten reizen de hele wereld over om hier verkocht te worden. Schapen die gehouden worden alleen voor hun wol en hierdoor vaak een slecht leven hebben. Terwijl in Nederland, misschien wel om de hoek waar je woont, schapen een mooi leven hebben, bijdrage aan de biodiversiteit en daarvoor ook nog eens wol leveren. Maar deze wol wordt verbrandt… vergeten wol.

Aandacht

Gelukkig is er steeds meer bewustzijn en aandacht over dit onderwerp. De Nederlandse Journalist Emy Demkes schreef al meerdere artikelen over dit onderwerp op de Correspondent.
Klik hier om het artikel te lezen van Emy Demkes.

Ook is er het Hollands wol collectief, dat aandacht geeft aan vergeten wol en aanbieders van wol in contact brengt met mensen die wol kunnen gebruiken.
Klik hier om te lezen over het Hollands wol collectief.

Waarom ik met wol werk

Voor mij is het zo logisch werken met wol; een materiaal wat zo mooi is en om de hoek beschikbaar. Een materiaal waar geen proces voor op gang hoeft te komen, geen kostbare energie of materialen neemt want het is er al, sterker nog het wordt anders afval en kost dan energie om te laten verdwijnen. Daarnaast zie ik hoe het materiaal letterlijk ontstaat; ik ken vaak de schapen. Een stuk stof ontstaat niet in een studio of fabriek, het is de aarde waar alles uit ontstaan. Net zoals de wol van de schaap; de schaap die eet van de aarde waardoor de wol kan groeien. Zijn bij dit ontstaan van het materiaal maakt het voor mij zoals het hoort te zijn.

“Designer becomes farmer, farmer becomes designer.” Lideweij Edelkoort

Nu denk je misschien dat ik de wol gratis krijg. Maar dit is niet zo, ik betaal graag goed voor de wol, zodat de scheerder een eerlijke loon heeft en de tijd heeft om goed te scheren. Of de schapenherder die het financieel bijna niet redt kan blijven bestaan.

Klik hier om de collectie wol wandkleden te zien.

Alle foto's van dit artikel komen uit de korte Halona film gemaakt door Lion.Touch, liontimmerman@outlook.com